Αν δεν προσέξεις, εύκολα χαρακτηρίζεις τα Μέθανα νησί. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και κατά την περιήγηση σε αυτή την απόλυτα ήσυχη και «απομακρυσμένη» χερσόνησο του Σαρωνικού, που για πολλούς είναι παράδεισος και μάλιστα κοντά στο πολύβουο λιμάνι του Πειραιά.
Τα Μέθανα χάνουν οριακά τον χαρακτηρισμό τους ως «νησί» εξαιτίας της στενής λωρίδας γης, 300 περίπου μέτρων πλάτους, που τα συνδέει με την Πελοπόννησο. H χερσόνησος των Μεθάνων ξεπετάγεται στα γαλάζια νερά του Σαρωνικού ανάμεσα στην Αίγινα και τον Πόρο, ενώ είναι γνωστή από την αρχαιότητα για τα ηφαιστειακά φαινόμενα και τις ιαματικές, θεραπευτικές πηγές της. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, η χερσόνησος είχε κατοικηθεί από την προϊστορική εποχή, ενώ κατά τους αρχαίους χρόνους ανήκε στην περιοχή της Τροιζηνίας από την οποία την απέσπασαν οι Αθηναίοι τον 4ο π.X. αιώνα.
H πρώτη εντύπωση
Ο ελικοειδής στενός δρόμος που συνδέει τα Μέθανα με την Πελοπόννησο ήδη σού δίνει την αίσθηση ότι ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο. Έχεις αρχίσει να αναρωτιέσαι όταν δεξιά σου μετά από μία ακόμα αριστερή, απότομη στροφή, εμφανίζεται η πόλη των Μεθάνων, όπου η θέα της πόλης είναι ιδιαίτερα γοητευτική, με το λιμάνι και το μικρό κατάφυτο νησάκι των Αγ. Αναργύρων στην είσοδό του. Σύντομα ο δρόμος περνά μπροστά από το κτίριο των ιαματικών λουτρών και τη λίμνη του, ενώ η πόλη που αμέσως ακολουθεί σε υποδέχεται με ασυνήθιστη για τα σύγχρονα δεδομένα ησυχία. Οι επισκέπτες των Μεθάνων, περιδιαβαίνουν με αργόσυρτο βηματισμό την προκυμαία όπου βρίσκονται παρατεταγμένα ουζερί και ταβερνάκια. Υπάρχουν και τα καφέ που υπερκαλύπτουν τη ζήτηση του νεαρόκοσμου ο οποίος δεν χρειάζεται να απομακρυνθεί πολύ από την πόλη και τα ιαματικά λουτρά της για να βρει μικρούς κολπίσκους με πεντακάθαρα νερά. Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, και ένα χιλιόμετρο μετά τα τελευταία σπίτια, ένας μικρός κολπίσκος με αμμουδιά εμφανίζεται χαμηλά και δεξιά του δρόμου με τη βλάστηση και το καφέ που βρίσκεται στην απέναντι άκρη να παίζουν με τα χρώματα της θάλασσας. Επιστρέφοντας στη πόλη, οι πινακίδες σε κατευθύνουν προς τα χωριά της χερσονήσου.
Από τον Άγιο Γεώργιο στην Κυψέλη
Ο δρόμος ακολουθεί σχεδόν πιστά τη βραχώδη ακτογραμμή με κάποια νεόκτιστα όμορφα σπίτια που ξεπετάγονται και να δηλώνουν ότι κάποιοι ανακάλυψαν τον δικό τους παράδεισο στα Μέθανα. Αραιή η βλάστηση με πεύκα, ελιές και πουρνάρια, σε συνοδεύουν μέχρι τον μικρό λιμανάκι του οικισμού Άγ. Γεώργιος. Αξιομνημόνευτη η ομώνυμη εκκλησία του 1830 και το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγ. Σωτήρα του 10ου αιώνα στον βορινό της τοίχο. Κάποιες λουλουδιασμένες αυλές μαρτυρούν ανθρώπινη ύπαρξη. Ο στενός δρόμος προκαλεί να συνεχίσουμε την περιήγηση και μετά τον Άγ. Νικόλαο ανηφορίζει μέσα στο πευκοδάσος καταλήγοντας στο χωριό Παλαιά Λουτρά.
Εδώ ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει κάποιες δεκαετίες πριν, με τα ταπεινά μικρά σπίτια και τους κτηνοτρόφους κατά κύριο λόγο κατοίκους του να απολαμβάνουν την υπέροχη θέα προς το απέναντι Αγκίστρι και την Αίγινα. H ανηφόρα συνεχίζεται μέχρι το χωριό Μακρύλογγος που αποκτά ζωή το καλοκαίρι, αφού κάποιοι από τους κατοίκους του επιστρέφουν μαζί με Γερμανούς τουρίστες, που βρήκαν την ησυχία και τη θέα που αναζητούσαν.
Από το χωριό, ο δρόμος κατηφορίζει διασχίζοντας το όμορφο πευκοδάσος και τα γραφικά ορεινά χωριά Κουνουπίτσα και Αγ. Θεόδωροι όπου ερείπια ανεμόμυλων θυμίζουν ενδοξότερες εποχές. Σύντομα διασχίζει το χωριό Κυψέλη το οποίο, όπως και τα άλλα χωριά της χερσονήσου, διατηρεί μια αρχοντιά των παλαιότερων χρόνων με τα ηφαιστειακά πετρώματα δουλεμένα από τους κατοίκους ώστε να γίνουν μάντρες, τοίχοι και πεζούλες που συγκρατούν το λιγοστό χώμα για τα αμπέλια και τις ελιές.
Προς Βαθύ και Καημένη Χώρα
Ο ορεινός δρόμος δίνει όμορφη πανοραμική θέα της χερσονήσου και των ηφαιστειακών ακτών της, μέχρι τα Μέθανα από όπου ξεκινά η δεύτερη διαδρομή. Ακολουθώντας τις πινακίδες θα φθάσετε στο Μεγαλοχώρι από όπου ξεκινά μικρός κατηφορικός πλακόστρωτος δρόμος αριστερά του οικισμού. Οδηγεί μέσα από ελιές και συκιές, στο Παλαιόκαστρο (ακρόπολη) των αρχαίων Μεθάνων με τα καλοδιατηρημένα από ηφαιστειακό πέτρωμα τείχη, που χρονολογούνται από το 4ο π.X. αιώνα, ενώ λίγο πιο κάτω βρίσκεται και το ξωκλήσι του Αγ. Νικολάου του 15ου αιώνα.
Ο δρόμος καταλήγει στην παραλία και ακολουθώντας τον δρόμο σύντομα θα καταλήξετε σε ένα από τα πιο ευχάριστα αραξοβόλια του Σαρωνικού, το Βαθύ. Γύρω από το μικρό λιμανάκι, ταβερνάκια απλώνουν τις καρέκλες τους ενώ πάνω από τον οικισμό ο δρόμος οδηγεί μέσα από πευκοδάσος σε ένα εντυπωσιακό τοπίο όπου βρίσκεται το χωριό Καημένη Χώρα. Τα λευκά σπιτάκια κρύβονται, ενώ κάποια άλλα ακουμπούν στους μαύρους όγκους της λάβας που βρίσκονται στη βάση του ηφαιστειακού κώνου. Ο δρόμος συνεχίζει ασφάλτινος και μετά το χωριό, ώσπου διακριτικές πινακίδες στο τέλος του, δείχνουν το μονοπάτι που οδηγεί στο κώνο του ηφαιστείου που εξερράγη το 273 π.X. και που περιέγραψε ο περιηγητής Παυσανίας.
Τα σκούρα ηφαιστειακά πετρώματα κρέμονται απόκοσμα. Διατηρούν αιχμηρά σχήματα αγριεύοντας το τοπίο, μοιάζοντας έτσι απειλητικά για την γύρω περιοχή, το μικρό χωριό και το φιλόξενο σπίτι της κ. Μαρίας που όχι μόνο δεν ανησυχεί, αλλά είναι και το μοναδικό που εκμεταλλεύεται την ύπαρξη του ηφαιστειακού κώνου (κάποτε ήταν περισσότερα τα σπίτια), χρησιμοποιώντας τον κρύο αέρα από κάποια υπόγεια στοά για ψύξη των τροφίμων μα και για δροσιά το καλοκαίρι!
Αξίζει να δείτε
Το νησάκι mε το μικρό ξωκκλήσι των Αγ. Αναργύρων μπροστά από το λιμάνι των Μεθάνων.
Τον Κoκκινόβράχο με την όμορφη Λιμνιώνα - την παραλία με τα γαλαζοπράσινα νερά.
Στον οικισμό Αγ. Γεώργιος την ομώνυμη εκκλησία και το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγ. Σωτήρα δίπλα της. Επίσης τον κυματοθραύστη του μικρού λιμανιού καθώς μεγάλο τμήμα του αποτελείται από βυθισμένο πλοίο των Γερμανών.
Τη θέα από τα χωριά Παλαιά Λουτρά και Μακρύλογγο.
Την ιδιαίτερη γοητεία των ορεινών χωριών Κουνουπίτσα, Άγ. Θεόδωροι και Κυψέλη.
Τα τείχη του Παλαιόκαστρου και το ξωκκλήσι του Αγ. Νικολάου που είναι κοντά του.
Το λιμανάκι στο Βαθύ.
Το εντυπωσιακό ηφαιστειακό τοπίο κοντά στο χωριό Καημένη Χώρα.
